Maria Winowska, pisząc życiorys o. Maksymiliana M. Kolbego, wykorzystała wszystkie możliwe źródła i świadectwa. Zorientowała się, że "u o. Maksymiliana istnieje rozmach pierwszych apostołów, tak jakby wyszedł z nimi z Wieczernika w pierwsze Zielone Świątki", i takiego chciała pokazać światu. Książka została opublikowana w 1950 r. w Paryżu pt. Le Fou de Notre-Dame. Cztery lata później Winowska oświadczyła: "Nie autor, lecz temat tłumaczy fantastyczne wprost powodzenie tej książki, wydanej w 12 nakładach, przetłumaczonej na 11 języków, uwieńczonej nagrodą Akademii Francuskiej". Wydanie amerykańskie nosi tytuł The death camp proved Him real ("Obóz śmierci udowodnił, że On istnieje"), nawiązując do wyzwania, jakie Winowskiej rzucił po wojnie współwięzień, który cztery lata cierpiał w Dachau; powiedział jej, że uwierzy w Boga dopiero wtedy, gdy mu pokaże świętego w obozie. W 1954 r. wyszło w Londynie wydanie polskie. Jest to właściwie nowa książka, napisana wspaniałym językiem literackim. Niepokalanów wydał tę książkę po raz pierwszy w 1957 r., ale okaleczoną przez cenzurę. Winowska do tego stopnia nie podobała się komunistom, że zarekwirowali jej książki w bibliotece klasztornej. Wznawiamy w całości tekst oryginalny, uważając, że nie stracił nic ze swej świeżości. Niech ten życiorys, jak pragnęła autorka, niesie "duszę, ideał i myśl" św. Maksymiliana, gdziekolwiek Polacy "noszą w tornistrze mimowolną nominację na rycerzy Niepokalanej, gdyż tego właśnie domaga się od nich nasz Szaleniec, by zdobyć świat pod władzę Chrystusa Króla".