Maksymilianów

O tym Maksymilianowie nie znajdziemy zbyt dużo informacji. Historia jego powstania została przekazana przez niepokalanowianina br. Pantaleona Zygmunta Woźniaka (1912-1990). 2 kwietnia 1955 r. napisał do swego gwardiana o. Witalisa Jaśkiewicza: "W roku 1937 Ojciec Maksymilian Maria Kolbe, gwardian klasztoru w Niepokalanowie, chcąc nabyć bezpłatnie lub za niską cenę willę lub plac w Otwocku czy w pobliżu Otwocka i założyć sanatorium z kaplicą dla Niepokalanowian, słabych przede wszystkim na płuca, przyjął chętnie moją propozycję bezpłatnego nabycia ode mnie dużego, suchego placu, graniczącego ze wschodnią dzielnicą Otwocka - Śródborowem tylko o ulicę. Wkrótce pojechałem z Ojcem Maksymilianem samochodem do Otwocka i pokazałem mu plac, który z jego punktu widzenia nie zupełnie się nadawał na uzdrowisko dla zakonników - jako leżący przy zbiegu dwóch dość ruchliwych ulic i otoczony szeregiem małych willi. Ojciec Maksymilian - jak wywnioskowałem wtedy - oglądał się za ustroniem. Wobec takiego stanu rzeczy pokazałem mu zaraz inny mój plac o powierzchni 78.001 metrów kwadratowych; lekko falisty...".

Wybrane miejsce

Miejsce, które pokazał br. Pantaleon Ojcu Maksymilianowi, znajdowało się obok wsi Jabłonna k. Otwocka i po części było zalesione, miało też staw. Na tym miejscu miał powstać dom wypoczynkowy dla braci z Niepokalanowa. Jak opisał to br. Pantaleon, "plac ten spodobał się Ojcu Maksymilianowi. Od razu więc powziął wobec niego zamiar: po mojej profesji uroczystej (byłem wtedy postulantem, mając 25 lat) objąć go w posiadanie, ogrodzić, postawić na nim odpowiedni dom i kaplicę, dosadzić na nim różnych drzew i krzewów, pogłębić znajdujący się na nim staw i w tym stawie hodować ryby, a na krańcowym miejscu, przylegającym do stawu, uprawiać warzywa. Niestety, po mojej profesji uroczystej, która złożyłem 7 września 1944 r., zabrakło Ojca Maksymiliana".

Sytuacja po II wojnie światowej rzeczywiście diametralnie się zmieniła. Władza komunistyczna przeszkadzała zakonnikom. Niepokalanów znalazł się na cenzurowanym. Sam br. Pantaleon, jako właściciel dwóch pokaźnych działek, został uznany za "wroga państwa", a jego majątek został skonfiskowany. W 1955 r. br. Pantaleon napisał wiele pism do odpowiednich władz z prośbą o pozostawienie mu gruntu, który odziedziczył po rodzicach i na którym miał powstać dom zdrowia dla niepokalanowian. Ostatecznie zwrócił się z prośbą do swoich przełożonych o. prowincjała Augusta Rosińskiego i gwardiana o. Witalisa Jaśkiewicza, aby ks. Edward Święcicki - proboszcz parafii Karczew k. Otwocka, jako sympatyk i czciciel Ojca Maksymiliana, mógł na tym placu założyć placówkę duszpasterską pod nazwą "Maksymilianów".

Cichy brat

Br. Pantaleon przybył do Niepokalanowa 18 listopada 1936 r. Pracował w różnych działach w klasztorze. Był słabego zdrowia, dlatego często przebywał w "Domu Zdrowia" w Niepokalanowie Lasku. Był cichym i skromnym bratem zakonnym, z cierpliwością znosił cierpienia i chorobę jako szczególny sposób "zjednoczenia się z Niepokalaną i dla jak największej chwały Bożej i dla zbawienia dusz". Potrącony przez samochód podczas przejażdżki rowerowej, zmarł 26 stycznia 1990 r., został pochowany na cmentarzu niepokalanowskim.

Dla ideału MI

We wrześniu 2023 r. zostanie poświęcony "Maksymilianów", z kaplicą duszpasterską dla okolicznej ludności. Miejsce to, jako uświęcone obecnością Świętego, nie tylko będzie nosić jego imię, ale będzie ośrodkiem szerzenia idei św. Maksymiliana, czyli całkowitego oddania się Niepokalanej jako drogę świętości, prowadzącą do Jezusa przez Maryję.

Teresa M. Michałek, FN / red.
Fot. Archiwum Niepokalanowa