Do ataku, do ofensywy

Za czasów św. Maksymiliana Kolbego, w Niepokalanowie adoracja odbywała się, z wyjątkiem pierwszych piątków miesiąca, bez wystawienia w monstrancji i przy zamkniętym tabernakulum oraz tylko za dnia, choć Święty gorąco pragnął, by trwała nieustannie. Nie chciał jednak nią zbyt trudzić zakonników potrzebujących odpoczynku po męczącej pracy. Ale niejednokrotnie pozwalał chętnym na nocną adorację. "Znam kilku braci - zeznaje br. Iwo Achtelik - którzy co czwartek prosili go o pozwolenie na odprawienie Godziny Świętej od godziny dwudziestej trzeciej do dwudziestej czwartej. Ja sam od czasu do czasu prosiłem o to. Ojciec Maksymilian chętnie udzielał pozwolenia, dodając intencję (np. w intencji Ojczyzny, w intencji Niepokalanowów, o dobrego ducha wśród braci). Nieraz mówił, że sam też odprawiłby Godzinę Świętą, ale posłuszeństwo każe mu pójść na spoczynek".

"Często odwiedzał Pana Jezusa w tabernakulum w naszej zakonnej kaplicy; żył on rzeczywiście miłością Bożą i Niepokalanej. Zdawało mi się nieraz, że jest jakby nie z tej ziemi" - zeznaje s. Szczęsna. "Ojciec - mówiła żartem inna siostra - chyba już dziurę w tym klęczniku zrobi, bo tak dużo się modli i modli".

Ojciec Maksymilian cieszył się wielce, gdy spoglądał na zakonników przy ołtarzu adorujących Najświętszy Sakrament. Gdy miał gości, zazwyczaj prowadził ich zaraz do kaplicy, mówiąc: "Chodźmy, odwiedzimy najpierw Gospodarza domu". Wskazując na adorujących zakonników, tłumaczył: "Oto najważniejszy dział pracy w Niepokalanowie"; "tu jest najważniejsze zajęcie zakonników". Tak postępował i przy oprowadzaniu poważniejszych stanowiskiem Niemców, a podobno i w pamiętnym dniu aresztowania przez gestapo 17 lutego 1941 r.

"Sługa Boży - informuje ks. Obidziński - kilkakrotnie przeprowadzał rekolekcje w mojej parafii Pawłowice. W czasie wolnym od kazań i spowiedzi udawał się zawsze do kościoła na kwadransową adorację Najświętszego Sakramentu. Nawet gdy lało jak z cebra, nie opuszczał swej adoracji (...). Budowałem się bardzo jego skupieniem i pobożnością. Oczu nie mogłem oderwać od niego, gdy widziałem go, jak odprawiał Mszę świętą".

Adorując Najświętszy Sakrament w kaplicy niepokalanowskiej Ojciec Kolbe nieraz kierował wzrok na figurkę Niepokalanej i obraz Serca Jezusowego nad tabernakulum. Zapalał się do urzeczywistnienia celu Rycerstwa Niepokalanej. Jakże gorące były jego przemówienia po takiej adoracji! Dnia 15 grudnia 1936 r. mówił do braci profesów: "Musimy rozpocząć generalną ofensywę na pierwsze dziesięciolecie Niepokalanowa! Przede wszystkim musimy podbić własne dusze dla Niepokalanej, a przez Nią dla Najświętszego Serca Jezusowego! [...] To jest najważniejszy bastion w naszej ofensywie, który trzeba zdobyć! Równocześnie musimy zdobywać cały Niepokalanów... Zdobywać, dopomagając współbraciom podbijać ich dusze [...] A wreszcie... Strach myśleć... Na przeszło dwa miliardy dusz tylko nikła cząstka wielbi Niepokalaną i służy Jej... a reszta nie zna Jej wcale ani Jej Syna, lub o Nich zapomniała... My zaś wszystkie dusze do stóp Niepokalanej doprowadzić mamy... Więc wysiłku dużego i poświęcenia potrzeba, by jak najprędzej do celu naszego zdążać... przecudnego, świetlanego celu zdobycia całego świata dla Niepokalanej, a przez Nią dla Najsłodszego Serca Jezusowego, i to jak najprędzej!!!... Do ataku więc, do ofensywy, dzieci drogie!"

Teresa M. Michałek, FN / red.