Święty Maksymilian Kolbe pozostawił po sobie bogatą spuściznę, nazywaną często dziedzictwem kolbiańskim. Stanowią ją przede wszystkim świadectwa braci z Niepokalanowa, więźniów z Pawiaka i z Auschwitz oraz innych ludzi, którzy znali go osobiście. Drugą częścią spuścizny po św. Maksymilianie są dzieła, które po sobie pozostawił: Niepokalanowy, czasopisma... Trzecią część dziedzictwa kolbiańskiego stanowią ludzie żyjący jego duchem, zwłaszcza członkowie Rycerstwa Niepokalanej. Wreszcie czwarta część spuścizny to pisma św. Maksymiliana: listy, notatki z rekolekcji i medytacji, artykuły i szkice do książki.

Pierwsza część zawiera listy. Ojciec Kolbe napisał ich wiele, z synowską czułością do Matki, troskliwie i konkretnie do współbraci jako przełożony klasztoru, ojcowsko do kandydatów na braci zakonnych. Każdy kolejny list odsłania żywą, a przez to bliższą nam współczesnym, postać Świętego.

W drugiej części znalazły się notatki z medytacji, pamiętniki, artykuły, referaty i szkice. Wszystkie - poza listami - pozostałe pisemne formy, które wyszły spod pióra Świętego. Wyłania się z nich matematyk, człowiek konkretny, konsekwentnie pracujący nad sobą i zmierzający ku świętości.