Ojcze Święty!

Wiosną 1210 r. Franciszek z Asyżu wraz z dwunastoma swoimi pierwszymi uczniami udał się z Rivotorto do Rzymu, do papieża Innocentego III. Była to pierwsza pielgrzymka franciszkanów do Namiestnika Chrystusowego. Jej celem była prośba o zatwierdzenie powstającej franciszkańskiej wspólnoty i o papieskie błogosławieństwo dla niej. Ojciec Święty zatwierdził rodzący się zakon i mu pobłogosławił.

Szczególnym znakiem życzliwości Stolicy Apostolskiej wobec zakonu są pielgrzymki Wikariuszów Chrystusa do grobu św. Franciszka, zaczynając od owej pamiętnej papieża Grzegorza IX w 1228 r., podczas której w dniu 18 lipca dokonał on kanonizacji Założyciela trzech rodzin franciszkańskich.

Wasza Świątobliwość od początku swojego pontyfikatu nawiązuje do tradycyjnej troski papieży o zakon franciszkański i jego apostolską działalność, do ich życzliwości wobec niego, ich szacunku wobec przejawów świętości, jaką Bóg urzeczywistnia w tym zakonie i poprzez ten zakon. Pielgrzymka Waszej Świątobliwości do grobu św. Franciszka w dniu 5 listopada 1978 r. jest pierwszym, objawionym przed całym światem, wyrazem przekonania do Franciszkowej drogi wypełnienia Ewangelii, do jego sposobu odnowy Domu Bożego poleconej mu przez Ukrzyżowanego Chrystusa.

Obecna pielgrzymka Waszej Świątobliwości do Polski zawiera trzy bardzo wyraźne akcenty franciszkańskie: nawiedzenie Niepokalanowa, modlitwę na Górze $w. Anny i beatyfikację sługi Bożego Brata Alberta. W ustosunkowaniu się Waszej Świątobliwości do franciszkanizmu szczególne miejsce zajmuje św. Maksymilian Maria Kolbe. Przecież Tobie, Ojcze Święty, zawdzięczamy jego kanonizację. Przedstawiłeś go całemu światu jako męczennika heroicznej wiary w Boga i całopalnego poświęcenia się dla wprawdzie sponiewieranego, ale odkupionego przez Chrystusa człowieka. Dowody miłości i czci wobec niego znajdujemy w wielu faktach z życia Waszej Świątobliwości, w licznych kazaniach wygłoszonych zarówno w ostatnich pięciu latach, jak i znacznie wcześniej, gdy byłeś gościem tu w Niepokalanowie, w Domu Ojca Kolbego w Rzymie oraz z wielu innych okazji.

Mam zaszczyt i szczęście w imieniu naszej rodziny franciszkańskiej, a szczególnie w imieniu wszystkich polskich franciszkanów, powitać Waszą Świątobliwość w tym klasztorze, który według intencji jego Założyciela, św. Maksymiliana, w sposób szczególny włączył się w naszym wieku we Franciszkowe dzieło odbudowy Domu Bożego. Pragnę gorąco i radośnie powitać Cię, Ojcze Święty, w tej wspólnocie i na tym miejscu, gdzie Maksymilian realizował swoje całkowite zawierzenie Niepokalanej, swoje totus Tuus.

Św. Maksymilian Kolbe uznał za swoje posłannictwo, a od chwili założenia tego klasztoru w 1927 r. także za jego szczególne posłannictwo, zdobycie całego świata, to znaczy wszystkich ludzi, dla królestwa Najświętszego Serca Jezusowego za pośrednictwem Niepokalanej. Temu dziełu służyło za jego życia i służy obecnie to miejsce i ta wspólnota zakonna oraz wszystkie rozwijane tutaj formy działalności, noszące na sobie znamię chrześcijańskiego uniwersalizmu. Na swoją pracę św. Maksymilian szukał błogosławieństwa następców św. Piotra, papieży Benedykta XV i Piusa XI.

Ojcze Święty, dziękując za wszelką życzliwość wobec naszego zakonu, w takim samym duchu, jak kiedyś św. Franciszek prosił Innocentego III, jak szukał błogosławieństwa Stolicy Apostolskiej dla swoich dzieł św. Maksymilian, proszę pokornie i gorąco Waszą Świątobliwość o apostolskie błogosławieństwo dla naszej franciszkańskiej rodziny, dla tego klasztoru Niepokalanej i dla wszystkich, których poprzez naszą służbę Kościołowi pragniemy przybliżyć do Chrystusa.

"Rycerz Niepokalanej" nr 8 (1983), s. 230-231.