Bł. Br. Bonifacy Piotr Żukowski
13 stycznia 1913 – 10 kwietnia 1942

Piotr (br. Bonifacy Żukowski) urodził się w miejscowości Baran Rapa na terenie parafii Niemenczyn w woj. wileńskim, 13 stycznia 1913 r. Po skończeniu szkoły powszechnej pomagał rodzicom w pracy na roli. W 1931 r. wstąpił do franciszkanów w Niepokalanowie i otrzymał zakonne imię Bonifacy. Po skończonym nowicjacie złożył pierwsze śluby zakonne w 1932 r. jako brat zakonny. Profesję solemną złożył w Niepokalanowie w 1935 r. Ówczesny gwardian Niepokalanowa o. Florian Koziura określił go jako "dobrego człowieka pod każdym względem" - i dodał: "oby więcej było takich jak on". Brat Bonifacy całe swoje życie zakonne spędził w Niepokalanowie wypełniając różne odpowiedzialne obowiązki w niepokalanowskiej drukarni w duchu wiary i apostolatu. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w klasztorze i podczas okupacji nazistowskiej pozabezpieczał maszyny drukarskie z narażeniem własnego życia, wykazując się odwagą w rozmowach z żołnierzami niemieckimi.

14 października 1941 r. został aresztowany przez gestapo razem z innymi sześciu współbraćmi i osadzony we więzieniu na Pawiaku w Warszawie, gdzie dał przykład heroicznej cierpliwości w cierpieniach i wspaniałomyślności wobec innych współwięźniów, podtrzymując ich na duchu i dzieląc się z nimi pożywieniem, które otrzymywał.

8 stycznia 1942 r. został deportowany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i przeznaczony do ciężkich prac. Znosił cierpienia i prześladowania odważnie w duchu wiary. Gdy zachorował na zapalenie płuc, został odstawiony do szpitala obozowego, gdzie zmarł 10 kwietnia 1942 r.

Podczas VII pielgrzymki do Polski Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył go 13 czerwca 1999 r. w Warszawie w poczet błogosławionych wraz ze 107 innymi Męczennikami z okresu nazizmu w latach II wojny światowej.

Sławniejsi franciszkanie w Polsce. Ich życiorysy i dzieła, Rzym - Watykan 2000