A jednak apostolstwo i prasa...
Wobec rozwoju techniki i wolności, która się wreszcie zbliżała pod koniec lat 80., pojawiała się potrzeba już nie tylko "Rycerza" dla osób indywidualnych, dorosłych, ale Brat marzył o piśmie dla kół i wspólnot MI, ściśle poświęconemu tylko tej tematyce. Materiału było dużo, problemów do omówienia jeszcze więcej, a pełnego powszechnie dostępnego wydania Pism św. Maksymiliana nawet nie zapowiadano, chociaż w tym okresie wydawano wiele pozycji o św. Maksymilianie i to w wielkich nakładach, które szybko się rozchodziły (niektóre cieszą się wzięciem także i dzisiaj - po 30 latach). Brat Innocenty nadrabiał ten brak listami do rycerzy i przyjaciół Niepokalanowa, ale one wkrótce nie wystarczały. W związku z tym planowano wznowienie przedwojennego tytułu "Informator Rycerstwa Niepokalanej", który zaczął swą misję od 1990 r., początkowo raz na dwa miesiące, później jako miesięcznik. Brat Innocenty bardzo intensywnie współpracował z pismem, stając się jego głównym propagatorem, dostarczając materiały, publikując i zdobywając kolejnych czytelników wśród swoich słuchaczy. Dokumentacja zawarta w tym organie kół MI była po linii Archiwum, które Brat prowadził, i działalności apostolskiej, na którą redakcja też była ukierunkowana. Dzięki tej wzajemnej współpracy, nakład Informatora sięgał już 7.000, przy liczbie około 400 wspólnot MI.
Brat Innocenty bardzo szybko dał się poznać jako wielki przyjaciel dzieci i młodzieży. Obrazki, medaliki, broszurki nie zadowalały Brata ambicji w ich obdarowywaniu, choć czynił to chętnie i bardzo radośnie wyciągał z zakonnych zakamarków różne pamiąteczki. Kolejnym jego marzeniem było pismo dla młodzieży i dzieci, pragnących żyć lub żyjących duchem MI. Coraz śmielej rozmowy dotykały wznowienia "Małego Rycerzyka Niepokalanej". Dla Brata była to bardzo radosna wiadomość i od razu rzucił się w wir przygotowań do próbnego numeru. Były to jednak czasy, gdy technika komputerowa w Polsce dopiero przecierała sobie szlaki i wiele programów oraz urządzeń dopiero trzeba było zdobywać, i to najczęściej za granicą. Mimo podjętego wysiłku i ogromnej fachowości braci z działu przygotowań i reprodukcji naszego wydawnictwa, nie udało się wydać w roku 50. rocznicy męczeńskiej śmierci Ojca Maksymiliana (1991), choć cały zeszyt był już gotowy redakcyjnie. Dzieło zostało uwieńczone dopiero po śmierci Brata (od 1995 r. jako owoc obchodów 100-lecia urodzin Świętego w poprzednim roku). Wówczas także możliwe było powołanie odpowiedniej redakcji dla "Rycerzyka", której podjęły się siostry ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej ze Strachociny, obecne w Teresinie przy Niepokalanowie od grudnia 1994 r.