Br. Innocenty Maria Eugeniusz Wójcik
30 listopada 1918 – 18 listopada 1994

Eugeniusz Wójcik urodził się 30 listopada 1918 r. w Słaboszowie, pow. Miechów. Rodzicami jego byli Wawrzyniec (†1929) i Rozalia Madetko (†1969). Ojciec zarabiał na utrzymanie rodziny jako cieśla, a matka zajmowała się gospodarstwem i wychowaniem dzieci. Rodzice byli bardzo religijni i swoje dzieci wychowywali w głębokiej wierze. W niedzielne i świąteczne poranki śpiewano Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP, a po południu Nieszpory. W Wielkim Poście - Godzinki o Męce Pańskiej i Gorzkie Żale.

Eugeniusz był zdolnym, pracowitym chłopcem. W 1933 r. ukończył siedmioklasową szkołę. W dwa lata później, 24 maja, wstąpił do zakonu franciszkańskiego w Niepokalanowie, gdzie otrzymał imię zakonne Innocenty Maria.

Od 23 czerwca 1936 r. był razem ze św. Maksymilianem aż do jego aresztowania - 17 lutego 1941 r. 8 grudnia 1940 r. złożył wieczyste śluby zakonne. Pracował w ekspedycji miesięczników oraz Małego Dziennika, a następnie w dziale figurkowym, w magazynie ogólnym, na furcie oraz w redakcji książek, a przez ostatnie 40 lat był archiwistą i niezmordowanym apostołem Rycerstwa Niepokalanej (MI).

Od 20 grudnia 1948 r. do 23 grudnia 1950 r. br. Innocenty przebywał w więziennych obozach pracy skazany za szerzenie ulotki "Naglący apel" Matki Bożej z La Salette o zwycięstwie Boga nad bezbożnictwem. Po powrocie z więzienia został wychowawcą młodych zakonników - dziekanem braci nowicjuszów, a następnie kierował działem dokumentacji i archiwum.

Marzył o wyjeździe na misje, pragnąc "by Niepokalaną i Jej Boskiego Syna każda dusza znała, kochała i dla Nich żyła". Pozostał jednak w Niepokalanowie, który bardzo ukochał i w którym czuł się szczęśliwy, bo tu chciała go mieć Niepokalana, aby kontynuował dzieło o. Maksymiliana.

Br. Innocenty był duchowym przewodnikiem, moderatorem i wybitnym apostołem Rycerstwa. Dla wszystkich był przykładem rycerza Niepokalanej, który na co dzień żyje Jej miłością. Promieniował swoim ciepłem, pogodą ducha i czułą, matczyną wręcz, troską o drugiego człowieka. Łączył pokorę i prostotę Braciszka z Niepokalanowa z publicznymi wystąpieniami, odczytami, konferencjami, wywiadami, wyjazdami, formowaniem nowych animatorów i współpracowników w dziele św. Maksymiliana. Zarażał ich ideą oddania siebie Niepokalanej i ofiarnego życia dla Niej.

Niestrudzenie przybliżał postać o. Kolbego jako świadek jego życia i wzorowy uczeń. Był także niekwestionowanym autorytetem w życiu zakonnym i duchowym. Umiał cierpliwie słuchać i pocieszać wskazując na Niepokalaną - Wszechpośredniczkę łask.

Aktywnie włączył się w przygotowanie beatyfikacji i kanonizacji o. Kolbego. Kontynuując misję o. Maksymiliana pisał książki, artykuły, broszury oraz listy szerząc Rycerstwo i naukę Świętego z Niepokalanowa. To on przyczynił się do wznowienia Informatora Rycerstwa Niepokalanej dla kół MI oraz Małego Rycerzyka Niepokalanej dla dzieci.

Przez wiele lat gromadził w Niepokalanowie animatorów Rycerstwa organizując zjazdy, spotkania formacyjne, modlitwy i uroczystości. Przyczynił się do założenia w klasztorze Ośrodka Narodowego MI i ośrodka rekolekcyjnego dla rycerzy w Niepokalanowie Lasku, gdzie głosił konferencje. Odwiedzał ośrodki MI, kościoły, turnusy rekolekcyjne, domy opieki, szpitale, więzienia, jednostki wojskowe... Wszędzie dawał świadectwo miłości Niepokalanej do swych dzieci i do Niej ich przyprowadzał. Był przyjacielem misjonarzy, kapłanów, sióstr zakonnych, dzieci i młodzieży.

U kresu ziemskiego życia ofiarował Niepokalanej swoje cierpienie. Na jego twarzy zawsze był uśmiech - wyraz miłości, która płonęła w jego sercu. Był wiernym sługą Jezusa Chrystusa i oddanym synem Służebnicy Pańskiej.

Zmarł 18 listopada 1994 r. i został pochowany na cmentarzu w Niepokalanowie. Jego grób jest ciągle nawiedzany przez rycerzy Niepokalanej. Od 2002 r. przygotowywane są materiały do procesu beatyfikacyjnego.

Archiwum Niepokalanowa

Fot. Dephositphotos